Хуб, бо назардошти он ки ҳама чиз рӯй медиҳад, духтарак муддати тӯлонӣ дар бораи чунин алоқаи ҷинсӣ орзу мекард ва ман фикр мекунам, ки ин бесабаб нест, ки ӯ бо ин роҳ пул пардохт кунад, ё набудани қаноатмандӣ аз нуқтаи назари ҷинсӣ ё танҳо таҷрибаи аллакай вуҷуд дорад. Дар маҷмӯъ, ӯ ӯро ба таври комил трахает, вай дар ҳақиқат онро дӯст медорад, аз рӯи нолаҳо ва оҳҳо доварӣ мекунад ва вақт аз ҳама интизориҳои вай зиёдтар шудааст, эҳтимоли зиёд ӯ дар бистари вай зиёда аз як маротиба пайдо мешавад.
Як ҷуфти ҳамсарон тасмим гирифтанд, ки дар кӯча алоқаи ҷинсӣ кунанд. Аммо барои он ки дида нашавад, дар байни харсангхо, дар сохили бахр гушаи хилватеро ёфтанд. Духтар аввал дакашро макид, баъд харашро берун кард. Пас аз ин зарбаи паҳлӯ ва боло буд.