Чӯҷаи фарбеҳ Лӯъбатаки, шавҳараш баръало дигар наметавонад аз ӯҳдаи вай. Ва ӯ аслан ба ӯ таваҷҷӯҳ надорад! Чунин тан бефоида набояд бекор истад! Вай инчунин бояд ба писараш ташаккур гӯяд - хонум ҳама чизи лозимаро дар хона мегирад ва ҳатман дар паҳлӯи худ маъшуқа намеҷӯяд. Умуман, ҳама чиз мисли як оилаи оддии Шветсия аст, ҳама хушбахтанд! Ба назари ман, барои ӯ беҳтар аст, ки ҳамсарашро бо писараш шарик кунад, аз он ки ӯ бо ягон марди бегона берун равад.
Ин хонум албатта ҷавони аввал нест, балки хеле ботаҷриба ва дар шакли хеле хуб аст. Агар вай танбал набошад, бихобед ё хазида равед ва тамом! Ва барои кор кардан дар сари худаш, шумо онро ҳатто дида наметавонед! Аммо дар маҷмӯъ, ман фикр мекунам, ки ин гуна модарро зан кардан хуб аст.
КИ МАРО МЕХОХАД?