Вақте ки духтарон негрро мебинанд, онҳо пойҳои худро ҷудо мекунанд. Ҳамин тавр, брюнетҳо, вақте ки онҳо як марди сиёҳро мебинанд, ба шимаш медароянд. Ва ҳангоме ки онҳо дар он ҷо як болти калон пайдо мекунанд, шумо онро аз гӯшҳояшон берун карда наметавонед, то он даме, ки онҳо ҳама чизро нахӯранд. Калтакҳои ба ин монанд ҳар қатраи охиринро берун мекунанд!
Минкси пир хатто ба ин писари хурдиаш буданаш нигох накарда, дар хар мавкеи маълум уро ба занозанаш водор мекард. Аз гиряҳои дилчаспаш метавон гуфт, ки ба ӯ ҷасади ҷавони ҷавон ва дӯсти ҷасади ӯ писанд омад. Чунин ба назар мерасад, ки агар ӯ метавонист, на танҳо хурӯсро бо завқ, балки тамоми писарро фурӯ мебурд. Модар аз лаззати шањвонї бегона набуд ва ба љавони фисќовар бисёр чизњо омўхт.